Ik ben nu ongeveer halverwege mijn stage. Ondertussen ben ik al geacclimatiseerd aan de IJslandse cultuur, klimaat maar ook aan mijn IJslandse stage. Mensen komen nu regelmatig langs mijn bureau om mijn (overigens uitmuntend) advies te vragen. De positie van een BMTer in het bedrijfsleven wordt mij wel duidelijk. De afdeling waar ik zit is heel goed in de ontwikkeling van protheses, maar ze hebben geen flauw idee hoe iemand zo een prothese zou moeten dragen. Het menselijk lichaam is uitstekend in staat om zichzelf aan te passen aan de omgeving. Een voorbeeld hiervan is als je pijnlijke voet hebt. Je gaat automatisch anders lopen om het zo gunstig mogelijk voor jezelf te maken als je een lange afstand moet lopen.

Bij Össur zijn ze er echter van overtuigd dat de voeten die ze ontwikkelen zo goed mogelijk de menselijke voeten moeten evenaren. Dat kan ik me ook goed voorstellen, vaak willen mensen (blijkbaar vooral vrouwen) liever niet dat men ziet dat ze kunstvoeten hebben. Mannen zijn vaker trots op hun kunstbenen en vinden het ook minder erg als mensen zien dat ze ‘gehandicapt' zijn. Voor hun geeft het een soort status heb ik het idee. Toch is het streven om menselijke voeten na te maken hier zodanig geëscaleerd dat ze de intuïtieve aanpassing van het lichaam negeren bij het proces. Als een voet 3 miljoen stappen kan zetten voordat die breekt is die ‘goed gekeurd'. De menselijke eigenschappen probeer ik ze op verschillende manier duidelijk te maken en het blijkt dat ze er wel naar luisteren maar nog niet echt begrijpen, waarschijnlijk doordat ze altijd al op hun eigen goede manier dingen aan het oplossen zijn.

Toen ik terug kwam van de vakantie Miriam en ik hebben ondernomen (daarover dadelijk veel meer) stonden ze dus als kleine kinderen voor de ballenbak te trappelen om mijn mening te horen. Vrijdag (morgen) ga ik namelijk experimenten doen met een zogenaamde zuurstofverbruikmeter om te kijken hoe efficiënt het menselijk lichaam met verschillende voetprotheses om kan gaan. Dat is iets dat blijkbaar nog nooit is gedaan door dit bedrijf (dat al meer dan 30 jaar oud is). Geen wonder dus dat ze wat BioMedische input willen hebben.

Nu ik weer aan het werk ben, heb ik het wel druk dus. Door de vakantie samen met Miriam heb ik een hoop achterstand gekregen. Gelukkig maar, dat maakte onze vakantie extra fijn. Want het was echt een leuke vakantie. We hebben een hoop gezien, gedaan en meegemaakt. Het begon al goed:

Miriam was vrijdag middag gearriveerd in IJsland. Via de pendelbus (het vliegveld ligt zo'n 80 km van Reykjavik vandaan) kwam ik haar eindelijk tegen op de busterminal. Ik moet zeggen dat het echt heel leuk was om haar blonde krullen uit de bus te zien stappen. Met de bedrijfsauto die ik had gepakt zijn we terug gegaan naar mijn appartement. Bij de supermarkt had ik een(achteraf gezien de eerste) creditcard probleem . Hij was namelijk uit mijn portemonnee verdwenen. Verbaasd heb ik al mijn spullen overhoop gehaald en ik had al bijna Nederland gebeld om mijn creditcard te blokkeren. Gelukkig was Miriam bij me en bedacht dat ik hem misschien bij de supermarkt heb laten liggen. Een korte wandeling later had ik hem gelukkig weer terug, ik was vergeten hem mee te nemen. Stom he.

De volgende dag kon ik, met een creditcard, een Suzuki Swift huren. Ik weet dat in Nederland deze auto een Non Grata status heeft gekregen sinds Koninginnedag, maar wij hadden de auto nodig om IJsland te verkennen. Vol goede moed reden we, via een paar mooie watervallen waar je achterlangs kon lopen, naar het zuiden van IJsland. Onderweg bezochten we nog, dankzij een tip van een collega, een zwembad die ‘in the middle of nowhere' was. Dit bleek het oudste zwembad van het land te zijn. Iemand had onder een warme rivier een muur gebouwd en daarin het warme water opgevangen. Erg bijzonder om hier in te zwemmen. Het was nog best groot en warm, dus wel aangenaam. In een harde storm met koude hagelstenen kwamen we aan in de regenachtigste plaats (Vík í Myrdal) van IJsland. Dit had als voordeel dat Miriam alvast een goede standaard kreeg qua weertype. Daarna zou theoretisch alles meevallen, maar ook dat werd overtroffen (daarover later meer).

Na een nacht slapen in een klein bedje in een slaapzak gingen we de berg beklimmen om eens goed de wind te voelen. De wind had besloten om het verlies van hagelstenen te composeren door maar een extra hard zn best te doen. Denk aan windkracht 8. Dapper als we waren, probeerden we zo dicht mogelijk langs de rand te lopen om die adrenaline maar eens aan te wakkeren. Nee hoor, we bleven wel een paar meter van de 100 meter diepe afgrond vandaan, maar toch was het wel spannend.

Daarna gingen we naar de mooiste plaats die ik ooit heb gezien; Jökullsárlon. Jökullsárlon is een diep meer onderaan een gletsjer waar afgebroken gletsjerbrokken ronddrijven om te wachten totdat ze gekrompen zijn en door de rivier kunnen. Het ligt tegen de zee aan, dus het getij schud de ijsbrokken lekker tegen elkaar zodat ze kapot schuren. Het is echt een heel mooi gezicht, zoals de foto's en video's misschien laten zien. De ondergaande zon die we toen hadden zorgde voor een mooi kleurenpalet op de gletsjers en de afwezigheid van wind voor weerspiegelingen op het water. We besloten toen maar om de volgende dag hier nogmaals rond te lopen, aangezien het er zo mooi uit zag.

Die dag kwamen we er achter dat het hartstikke leuk speelgoed is, die ijsbrokken. Je kan er op staan, doorheen klauteren, opeten of vanaf glijden. Vooral van de ene ijsschots op de andere proberen te komen is erg leuk en risicovol, helemaal als ze allebei drijven, maar het is wel gelukt. Toen we wilden proberen naar de gletsjer te lopen zagen we dat de brug die we zouden moeten nemen was weggespoeld. Daar konden we dus niet meer over, en konden we ook niet de gletsjer aanraken. Moe, maar voldaan gingen we die avond slapen. Helaas hebben we daardoor wel het noorderlicht gemist, dat volgens onze huisgenoten te zien was die nacht. Maar we hadden onze rust hard nodig, de volgende dag zouden we flink uitgeput worden!

We gingen namelijk de hele dag een berg beklimmen die tussen twee gletsjertongen in ligt. We begonnen in een van de zeldzame IJslandse bossen en liepen in 3 uur naar de top om van prachtige vergezichten te genieten. Het was namelijk onbewolkt en windstil die dag, wat blijkbaar zeldzaam is op een gletsjer. Vaak zijn die gehuld in wolken en mist, maar wij hadden de mogelijkheid om over de gletsjer heen te kijken. Onderweg naar beneden kwamen we nog een schitterende waterval tegen die door basaltstenen in het midden van een meer viel. Je kon er dus helemaal omheen lopen en van alle kanten foto's maken. Erg vreemd, maar ook erg fascinerend.

Moe maar voldaan kwamen we bij een hostel aan in het midden van het grote niets. Daar stond de tweede creditcard verrassing op ons te wachten, mijn creditcard was beschadigd en werkte nog maar heel moeizaam. Gelukkig had Miriam de hare ook meegenomen, dus we konden in ieder geval overnachten. Later bleek dat mijn creditcard het nog wel doet, maar je het zo'n 10 tot 20 keer moet proberen. Ergens is de magneet strip beschadigd, maar of dat door het hardhandige gebruik hier of doordat ik altijd op mijn beurs zit weet ik niet.

Ik weet dat het een lang verhaal is, dus je mag jezelf nu al een schouderklopje geven als je hier bent aanbelandt en alles hebt gelezen. We zijn nu ongeveer halverwege onze vakantie en onderweg terug naar Vík. Daar was nog een prachtig zwart strand met mooie rotsformaties die een korte omweg beloonden met een mooie strandwandeling. Dit keer was het zelfs in Vík droog, dus dat was extra genieten! 's Avonds reden we via een erg hobbelige zandweg naar Fljótsdalur. Dit is een kleine hostel in een turfhut. Onder de turfplaggen half onder de grond slapen dus. Dit was wel een unieke ervaring.

In het turfhuisje hadden we een schat gevonden. Er was een inbouwbibliotheek gebouwd vol met Engels talige boeken over IJsland, de sages en mythes van IJsland of reisverhalen. Ik voelde me als een kind voor pakjesavond toen ik dat zag. Ik heb al heel lang gezocht naar Engelstalige boeken over de geschiedenis van IJsland (de sagen) en daar hebben ze er niet 1, niet 2, maar veel meer! Een stuk of 30 verschillende versies, de ene nog mooier dan de andere. Half kwijlend heb ik het mooiste boek gepakt en begon deze (overigens erg hoogstaande literatuur) te lezen. Bovendien was er niemand anders in de turfhut en het was ook nog eens erg goedkoop. We besloten dus om hier maar twee nachten te overnachten.

Om de hoek van het turfhuisje konden we een kleine gletsjer gaan bezoeken. We hoefden enkel de berg op te lopen en dan zou je er komen. We hadden wel de verkeerde afslag gepakt en moesten dus door kniehoog (voor Miriam nog hoger) gras lopen in plaats van op de weg. We kwamen een grote rivier tegen die we wilden oversteken. Dat werd een beetje lastig. De rivier lag 100 meter lager en, dit verbaast je misschien, er was geen brug. Tijd dus om nog hoger te klimmen. Boven de struik grens was het mogelijk over te steken. Toen merkte we dat er een schuilhut in de buurt was, dus daar gingen we naar opzoek om warme soep te drinken. Toen begon het lichtjes te sneeuwen en dat maakte het zoeken naar het huisje wat lastiger. Toen we hem uiteindelijk zagen, waren we al tot enkel hoog door de sneeuw aan het ploeteren.

Bij het huisje aangekomen bleek dat de deur op slot zat. Wat was dat balen zeg. Zo konden we natuurlijk niet schuilen. Maar iets verderop was een wat ouder huisje en na een kort bezoek bleek dat je de deur open kon krijgen als je de stenen ervoor wegrolde.. Zo gezegd, zo gedaan en even later zaten we buiten wat soep te drinken. Binnen lag namelijk bijna net zoveel sneeuw als buiten, maar het stonk er heel erg naar benzine dus niet echt meer in gebruik. Met een warme maag besloten we om maar terug, ongeveer via de weg, te keren.

In het dal was de sneeuw omgezet in natte sneeuw. Ook begon de wind op te zetten. Toen merkten we wel waarom turfhuizen niet meer worden gemaakt. Het waait gewoon door het turf heen. Onze slaapplaats leek daardoor op een iglo, tijd om weg te gaan dus. Tijdens deze storm was de ING zo vriendelijk geweest de creditcard van Miriam te blokkeren. Ook dat nog. Ze vertrouwden blijkbaar het betaalgedrag niet zo en omdat ze ons niet konden bereiken hebben ze preventief de kaart afgesloten. Handig dus, we moesten onder andere de auto nog betalen, wat alleen met creditcard kan. Maar goed, dat was latere zorg...

Vol goede moed gingen we de volgende dag naar Hverager?i, een dorpje dat midden in warme bronnen ligt. Overal is het daar mogelijk om een natuurlijk warm bad te nemen. Via een kustroute gingen we eerst twee vissersdorpjes bezoeken die elk hun eigen unieke gebouwen en tradities hadden. Toch was het weer ondertussen zodanig omgeslagen dat regen, hagel en sneeuw ons van alle kanten bestookte toen we een frisse strandwandeling wilden inzetten. Volgens een dorpeling zou die middag een sneeuwstorm er aan komen, dus we besloten maar om de warme baden links te laten liggen en zo snel mogelijk naar onze hostel te gaan om te zorgen dat we niet van de weg zouden worden geblazen of wegglibberen.. Was wel gelukt overigens.

De laatste dag van onze reis stond in het teken van de ‘Golden Circle'. Op de Golden Circle ga je enkele hoogtepunten van IJsland bezoeken zoals Geysir en Gullfoss. Wij waren een van de eersten die foto's had gemaakt van Geysir in de winter dit jaar. Er lag sneeuw en ijs om de hete bron, samen met het mooie weer (geen wolkje meer aan de lucht) zorgde dit voor mooie foto's. Ook Gullfoss vertoonde ijspegels om zn reusachtige waterval en het werd gevaarlijk om het uitzichtspunt te beklimmen door de gladde ondergrond.

Via een besneeuwde weg zijn we, via Þingvellir, teruggekeerd naar Reykjavik. Met mijn kapotte creditcard hebben we uiteindelijk de auto weten te betalen, maar dat kostte pijn en moeite kan ik zeggen. Alsof het de laatste ademtocht van mijn creditcard was. De rest van Zaterdag, zondag en maandag stonden in het teken van Reykjavik. We hebben gewinkeld, gegeten, gewandeld en een suf museum bezocht in de hoofdstad van IJsland. Vooral veel tijd samen doorbrengen, want Miriam ging dinsdagochtend vroeg alweer terug naar Nederland. Helaas was dat het einde van haar IJslandse bezoek en ervaringen, maar ik weet zeker dat het haar enorm was bevallen hier. Dit land heeft zoveel te bieden, het kost alleen wat meer moeite om alles te ontdekken.

Als je alles hebt gelezen mag je nu een koekje pakken om het te vieren. Het verhaal is langer geworden dan ik had gedacht, sorry daarvoor, maar er was ook zoveel gebeurd en eigenlijk is dit nog maar een introductie van het grotere verhaal. Volgende keer meer over sneeuw en sneeuwstormen, het seizoen begint nu namelijk!