Ik heb een aurora gezien! Gisteravond!

Hij was niet zo heel goed te zien, omdat ik middenin Reykjavik stond, maar je zag hem wel. Hij zweefde een beetje boven de bergen in het noorden van Reykjavik. Ik had nog nooit zoiets gezien, dus ik was erg blij om hem te zien. Helaas voor jullie zijn de foto's niet goed gelukt. De aurora was te zwak om hem op de gevoelige plaat vast te leggen.

Het zag eruit alsof het een lange sliert wolken was, die langzaam heen en weer dobberden. Maar de 'wolken' verdwenen soms, en soms kwamen ze weer tevoorschijn. Erg leuk om te zien! Het gehele verschijnsel duurde zo'n tien minuten, daarna verschenen ze niet meer. Ik heb de rest van de avond nog wel gekeken, maar heb ze niet meer gespot.

Vorige week zondag hadden David en ik het idee om hier in de zee te gaan zwemmen. Volgens de IJslanders hier MOET iedereen dat een keer gedaan hebben. Nou ja, als het moet, dan moet het, dus zondag middag zijn we richting het strand van Reykjavik gegaan, via het centrum natuurlijk zodat we na het zwemmen zo snel mogelijk weer naar huis konden om te douchen enzo.

In het centrum van Reykjavik zagen we een hoop rook komen uit de 'hoofdstraat'. Een huis stond in brand en de brandweer was net gearriveerd. Wij hadden nog nooit de brandweer een brand zien blussen, dus gingen we maar even kijken. Voor mijn gevoel deden ze er een beetje langzaam over, want pas 10 minuten nadat ze met 4 wagen waren gearriveerd begonnen ze met blussen. Nou ja, misschien moesten ze eerst mensen in veiligheid brengen.

Na de brand zijn we dan uiteindelijk toch naar het strand gegaan. Geen excuses meer. Ze hadden ons verteld dat het een 'termal beach' zou zijn, maar daar was dus niets van waar. Het seizoen was afgelopen en ze hadden alle warm water leidingen weggehaald.

Nou ja, we waren er toch, dus snel erin en eruit. Eerst zou David in het water van 5-6 graden rennen en ik foto's van hem maken, en daarna andersom. Toen het waten tot halverwege de bovenbenen van David was gekomen, vond hij het wel genoeg. Kan ik me ook wel voorstellen, want hij zag er helemaal wit uit toen hij het water uit rende. Tijd om op te warmen..

Daarna was het mijn beurt. Als een visje op het droge rende ik het water in. Op dat moment besefte ik me dat David zich niet aanstelde. Ik voelde niets meer in mijn benen. Na een paar rondjes te hebben gelopen besloot ik om er weer uit te gaan. Eenmaal op het strand besloot ik om nog maar een keer het water in te gaan, want je moet toch een keer hier hebben gezwommen. En ik was er toch!

Bij de tweede poging was ik al geacclimatiseerd, dus het water voelde niet meer zo koud (Het zou ook kunnen dat ik niets meer voelde in mijn benen). Ik dook dus onder water, want dan ben je er tenminste 'doorheen'. Nou dat heb ik geweten. Mijn hart stopte ermee voor mijn gevoel en ik had een soort paniek aanval. Snel dus er weer uitgegaan. Het is een soort overlevingsinstinct dat me vertelde dat ik niet zo verstandig bezig was.

Op het strand aangekomen vertelde David dat de foto was mislukt...

Balen dus. Moest ik nóg een keer het water in. Dit keer was ik immuun geworden tegen koud voor mijn gevoel. Sterker nog, het water leek warmer dan de lucht, aangezien de buitentemperatuur 2 graden was. Nu kon ik wel in het water blijven, dus ben ik een paar keer op en neer gezwommen.. Eindelijk.

Ook had het eind van de week een Hollands tintje. Op donderdag kwamen Thomas en Wendy op bezoek. Zij studeren ook BMT in Enschede en doen hun stage hier op de universiteit. Ik had al twee keer eerder met ze afgesproken en dat was altijd wel gezellig, zoals het nu ook was. Nasi eten en spelletjes doen was het devies. Daar houd ik altijd wel van!

Op vrijdag had ik afgesproken om mee te doen aan een Hollandse avond georganiseerd door 3 geneeskunde studenten van Maastricht. Zij hadden Hollanders en ook wat Duitsers uitgenodigd. Miriam kwam iemand tegen bij een borrel in Eindhoven en zo zijn we via-via met elkaar in contact gekomen. Gelukkig hielden ze daar ook al van spelletjes, dus al snel werd het namenspel ingezet, wat ze in Enschede ook wel kennen. Daarna gingen we nog de stad in en ons lekker Hollands gedragen. Erg leuk. Om half 5 was ik weer thuis..

En zaterdags had Lucas (ook uit Nederland) nog een housewarming. Hij heeft na zijn stage bij Ossur besloten om maar in IJsland te blijven. Eerst woonde hij ook heel lang in het appartement waar ik zit, maar nu woont hij dus samen met met zijn vriendin. Bij dit feestje zagen we dus de aurora waarmee het verhaal begon. Ik vind het nog steeds een bijzonder verschijnsel.

Volgend weekend ga ik misschien met mijn huisgenoten op reis. Maar dat is nog niet zeker. Mocht dat het geval zijn, dan vertel ik er meer over!